=====================
"အမေလး ငါကေတာ့လိုက္႐ွာလိုက္ရတာ ဒင္းတို႔က ဒီမွာ လာႏွပ္ေနၾကတယ္ေပါ့ လာၾက အိမ္ျပန္မယ္"
သာဝတၳိျပည္မွ အမ်ိဳးေကာင္းသားတစ္ေယာက္သည္ သူ၏ႏြားမ်ားေပ်ာက္လို႔လိုက္႐ွာရင္း ေနမြန္းတည့္အခ်ိန္ေရာက္မွျပန္ေတြ႔ေလသည္။
မနက္ကတည္းက ဘာမွမစားခဲ့ရသည္မို႔ ဗိုက္ကလည္းဆာလွၿပီျဖစ္သည္။
"ကဲ..မင္းတို႔ဘာသာျပန္ႏွင့္ၾက ငါကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေလး သြားစြန္႔အုံးမယ္"
ဟုေျပာၿပီး.ႏြားေတြကိုအိမ္သို႔ အရင္ျပန္လြတ္လိုက္ေလသည္။
သူကေတာ့.ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲဝင္သြားလိုက္ႀကီး သံဃာေတြကို႐ွိခိုးလိုက္သည္။
သံဃာမ်ားသည္ အမ်ိဳးေကာင္းသားကိုျမင္သည္ႏွင့္ ထမင္းဆာ၍ ေရာက္လာသည္ကို သိလိုက္သည္။
"ကဲ...ဒကာေတာ္ ဒီမွာေတာ့ ဆြမ္းဟင္းေတြ႐ွိေသးတယ္ ဒကာေတာ္အဆင္ေျပသလို စားပါေလ"
အမ်ိဳးေကာင္းသားလည္း တစ္ေယာက္စားေလာက္႐ုံမ်ွယူၿပီး စားလိုက္ေလ၏။
ထိုအခ်ိန္က ဘုရား႐ွင္သက္ေတာ္ထင္႐ွား ႐ွိစဥ္အခါျဖစ္၍ ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ အျမဲတမ္း မြန္ျမတ္ေသာ ဆြမ္းဟင္းေကာင္းေတြကိုသာ ဘုဥ္းေပးရသည္။
"အ႐ွင္ဘုရား အ႐ွင္ဘုရားတို႔ဟာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဒီလို ဆြမ္း၊ဟင္းေတြကိုပဲ ဘုဥ္းေပးရပါသလား ဘုရား"
"မွန္ပါတယ္ ဒကာေတာ္"
ထိုအခါ အမ်ိဳးေကာင္းသားက စဥ္းစားလိုက္သည္။
"အင္း...ငါတို႔ေတြ မနက္ကေန မိုးခ်ဳပ္အထိ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္တာေတာင္မွ ရဟန္းေတြလို မစားရဘူး ေတာ္ၿပီ လူ႔ဝတ္ေၾကာင္ဘဝမွာ မေနေတာ့ဘူး ရဟန္းဝတ္တာေကာင္းမယ္" ဟု စဥ္းစားလိုက္သည္။
"အ႐ွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ရဟန္းဝတ္ခ်င္တယ္ ဘုရား"
"ေကာင္းပါၿပီ ဒကာေတာ္"
သံဃာမ်ားက အမ်ိဳးေကာင္းသားကို ရဟန္းဝတ္ေပးလိုက္သည္။
ထိုအမ်ိဳးေကာင္းသား ရဟန္းသည္ ရဟန္းျဖစ္ၿပီးေနာက္ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ကို လုပ္၏။
ျမတ္စြာဘုရား၏ ဘုန္းတန္ခိုးေတာ္ကိုအမွီရ၍ ေလးငါးဆယ္ရက္အတြင္းမွာပင္ သိသိသာသာ ဆူၿဖိဳးလာသည္။
သို႔ေသာ္...ဆြမ္းခံစားရေသာ ရဟန္းမွာ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ေပ။
"ဒီလို ဆြမ္းခံစားၿပီး အသက္ေမြးရတာ ဘာအက်ိဳး႐ွိမွာတုံးဟ ေတာ္ၿပီလူထြက္ၿပီး အိမ္ကမိန္းမနဲ႔ပဲ ေနေတာ့မယ္"ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
( အေနအစားေခ်ာင္တိုင္း သာသနာ့ေဘာင္မွာ မေနႏိုင္သည္ကို သတိျပဳပါ)
လူထြက္ၿပီးအလုပ္ေတြပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရေသာေၾကာင့္ ရက္မ်ားမၾကာမီ ပိန္သြားေလသည္။
"လူဝတ္ေၾကာင္ဘဝမွာ ေနရတာလည္း ဆင္းရဲလိုက္တာ ရဟန္းဝတ္ေနတာပဲ ေကာင္းမယ္"ဟုေတြးရင္း.ရဟန္းျပန္ဝတ္ျပန္သည္။
"ရဟန္းဝတ္ရတာလည္း ေနရခတ္လိုက္တာ လူထြက္တာေကာင္းပါတယ္" ဟု ေတြးရင္း လူထြက္လိုက္ျပန္သည္။
ထိုသို႔ ရဟန္းဝတ္လိုက္ လူျပန္ထြက္လိုက္လုပ္လာသည္မွာ (၆)ႀကိမ္တိတိ႐ွိၿပီျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္သူ႔ကို ရဟန္းမ်ားက စိတၱဟ႒ဟု အမည္ေပးလိုက္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ရဟန္းလူထြက္သည္ လယ္ေတာမွျပန္လာၿပီး ရဟန္းျပန္ဝတ္မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ဤဆုံးျဖတ္ခ်က္သည္ (၇)ႀကိမ္ေျမာက္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္သည္။
"တိုက္ခန္းထဲမွာ သကၤန္းသြားယူရမယ္"ေတြးၿပီး တိုက္ခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။
ရဟန္းလူထြက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လူမထြက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
သူ၏မိန္းမကား.. အိပ္ေနလိုက္သည္မွာ ထမီကလည္းကြၽတ္ေနသည္။
ပါးစပ္ကလည္း ေဟာက္ေနသည္။
သြားရည္ေတြကလည္း က်ေနသည္ ။
ထိုျမင္ကြင္းကိုေတြ႔လိုက္ရေသာ ရဟန္းလူထြက္သည္.
"အင္း..ငါရဟန္းဘဝမွာ မေနႏိုင္တာ ဒီမိန္းမကိုစြမ္းလန္းေနလို႔ပဲ အခုေတာ့..ဒီမိန္းမဟာ အသုကအေကာင္ပုတ္ႀကီးလိုပါပဲလား "ေတြးရင္း သကၤန္းကိုယူၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆီထြက္သြားေလသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔သြားေသာ ရဟန္းလူထြက္ကို သူ႔ေယာကၡမကျမင္သြားၿပီး
"ငါ့သမက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္သြားတယ္ အိမ္ကမိန္းမနဲ႔ဘာျဖစ္တယ္မသိဘူး သြားၾကည့္အုံးမွပါ"ေတြးရင္း သူ႔သမီးအိမ္သို႔သြားေသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔သမီး၏ ျဖစ္ပုံကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
"ဟဲ့..ဟဲ့...သမီးထစမ္း နင္ကအိပ္လို႔ေကာင္းေနတယ္ နင့္ေယာက်ၤားက နင္အိပ္ေနပုံကိုျမင္ၿပီး ႏွလုံးမသာယာေသာေၾကာာင့္ ရဟန္းဝတ္မယ္ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ထြက္သြားၿပီ"
"အမေလး..အေမရယ္ သြားပါေစ သူရဟန္းဘဝနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္ ေနႏိုင္မွာတဲ့လည္း အရင္ကလို ေလးငါးရက္ေနၿပီး ျပန္လာမွာပဲဥစၥာ "
ဒီတစ္ခါေတာ့.. ရဟန္းလူထြက္မိန္းမေတြးတာ မွားသြာၿပီ ျဖစ္သည္။
ရဟန္းလူထြက္က အိမ္မွထြက္စဥ္ကပင္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး၏ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱသေဘာကို ပြားမ်ားရင္းသြားရာ လမ္းမွာပင္ေသာတာပတိၱဖိုလ္သို႔ေရာက္သြားေလသည္။
ထိုမွ်မက ရဟန္းျပန္ဝတ္ၿပီး ရက္မ်ားမၾကာမီ ရဟႏၱာဘဝသို႔ပင္ ေရာက္႐ွိၿပီး အိမ္သို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ေပ။
ရဟန္းဝတ္လိုက္ လူထြက္လိုက္ အႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားသည္ မိန္းမခႏၶာကိုယ္ႀကီး၏ အသုဘတရားကို ျမင္လိုက္ရမွာ သတိသံေဝဂရၿပီး ရဟႏၱာဘဝသို႔ပင္ ေရာက္႐ွိခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။
က်မ္းကိုး...ဓမၼပဒ(စိတၱဟ႒ေတၳရဝတၳဳ)
အ႐ွင္သုဇာတ(မစိုးရိမ္)
